 Wysłany: Śro 14:18, 29 Sie 2018 Temat postu: 543 |
|
| Witeliusz upadl, gdyz popelnil straszliwy - i dla mnie niezrozumialy - blad polityczny: wydal ustawe, moca ktorej rozproszono kohorty pretorianskie i skazano na smierc stu dwudziestu zolnierzy, trybunow wojskowych i centurionow, ktorzy byli najbardziej zaplatani w zamordowanie Galby, choc wczesniej twierdzil, ze zaslugiwali na nagrode, a nie na kare. Nic dziwnego, ze taka zmiana pogladow zmusila dowodcow armii do zwatpienia w jego wiarygodnosc jako cesarza.
Nie chce nawet wspominac o bezlitosnych mordach, jakich ofiarami padlo wielu szlachetnie urodzonych ludzi. Nie oszczedzal zwlaszcza ludzi zamoznych - skazywal ich na smierc i konfiskowal ich majatki nie rozumiejac, ze madrzej krowe doic nizli zabijac. Usilowal zagarnac i moj majatek, miedzy innymi wystawil na licytacje rzymska rezydencje, ale nie otrzymal ani jednej zadowalajacej oferty. Sadze, ze stalo sie tak nie z powodu strachu przede mna; raczej bylo wynikiem glebokiego szacunku, jaki wzbudzilem w kregach finansowych Rzymu swoja dzialalnoscia handlowa. W ciagu prawie osmiu miesiecy rzadow Witeliusza zebralem informacje swiadczace o ogromnej szansie powodzenia Wespazjana w walce o tron. Zapewnilem sobie jednoprocentowy udzial w skarbie Swiatyni i innych lupach wojennych i zlozylem mu oferte udzielenia pozyczki w wysokosci calego mego majatku na sfinansowanie jego staran o diadem cesarski. Mialem na mysli dwadziescia zelaznych kufrow ze zlotem - nie byl to oczywiscie caly moj majatek, ale powiedzialem tak, zeby byl swiadom ufnosci, jaka w nim pokladam. Ostrozny Wespazjan dlugo sie wzbranial przed podjeciem dzialan. Podsunalem Tytusowi pomysl sfalszowania listu, w ktorym jakoby Galba ustanowil go swoim nastepca. Tytus jest najlepszym falszerzem, jakiego spotkalem w zyciu; potrafi wiarygodnie podrabiac wszelkie dokumenty. Nie bede komentowal, jak to swiadczy o nim samym. Nie wiem, czy Wespazjan uwierzyl w autentyzm listu Galby. Ostatecznie znal swego syna. W kazdym razie calusienka noc pojekiwal w swoim namiocie, az wreszcie, zdenerwowany, przekupilem legionistow, aby o swicie oglosili go cesarzem. Uczynili to chetnie, zapewne zrobiliby to i za darmo, ale chcialem zyskac na czasie. W tym samym czasie okrzyknely Wespazjana cesarzem legiony z Mezji i Panonii z wlasnej inicjatywy. W ostatniej niemal chwili swych rzadow Neron przesunal jeden legion z powrotem do Panonii, poniewaz Germanie, ktorzy uslyszeli o buncie Windeksa, podjeli ataki od strony Dunaju. Juz dawniej podpowiedzialem legionistom, ktorzy zniesli wiele cierpien pod murami Jeruzalem, aby upowszechnili wsrod innych legionow wiesci o wspanialosci, wyrozumialosci, zyczliwosci wobec zolnierzy Wespazjana i o tym, jakim zdolnym i szczesliwym jest wodzem. Wlasciwie moje sestercje rozeszly sie bez sensu, |
|
